الهی:

گریخته بودم تو مرا خواندی،ترسیده بودم بر خوان تو نشاندی،

ابتدا میترسیدم که مرا بگیری به عطای خویش،اکنون می ترسم که مرا بفریبی به عطای خویش

عیب و آزار من مجوی،که آب کرم باز ایستد جوی،

قصه ی دوستان دراز است،زیرا که معبود بی نیاز است.